مطب را گذاشته ایم روی سرمان. با این که از شش صبح علاف امتحان تف بودم و مجبور شدم یک بار بروم خانه و دوباره برگردم برای قسمت شفاهی و تمام مدتی که توی مطب منتظر برادرک بودم چرت زدم و کلافه بودم، اما وقتی رسید انگار همه ی روز را یادم رفت. اپلیکیشن های زد ِ جدیدش را نشانم می دهد و من یا دهانم عمودی از تعجب باز می شود و یا افقی از خنده. موبایل را می گیرد روبروی اش، طوری که انگار می خواهد از خانمی که روبروی مان نشسته عکس بگیرد و بعد دوربین اش را روشن می کند و یک تاچ و بعد روی صفحه، یک دایناسور ِ نشسته روی سر ِ خانم این طرف و آن طرف را نگاه می کند و من ریسه می روم از خنده. بعد می گیرد سمت ِ آقایی که آن طرف تر چرت می زند و یک دفعه یک کبوتر روی سر ِ آقا روی تخم های اش می نشیند و یک گوسفند ِ چپه هم می افتد توی دست ِ آقاهه و من کبود می شوم این بار. مطمئنم که هنوز نوبتمان نشده اما منشی ِ بد اخلاق فقط برای این که نظم اتاق انتظار را حفظ کند اسم مان را صدا می زند. سریع بساط مان را جمع می کنیم و بلند می شویم. برادرک شل زنان و خندان دنبالم می آید توی اتاق. ام آر آی مغز و کمر و آزمایش خون و هرآن چه که دکتر هفته ی پیش خواسته بود را می گذارم روی میزش و کنار برادرک می نشینم. دکتر تک تک عکس ها را می زند به صفحه ی نورانی ِ کنارش و با دقت نگاه شان می کند. برادرک به ساعت ِ مچی ِ اریکسون اش اشاره می کند که تازه خریده و  دارد نشان ام می دهد که مسیج ها و کال های اش همه و همه روی ساعت مچی اش می آیند که یک دفعه دکتر بی هیچ مقدمه ای می گوید:" تشخیص من ام اسه!". داریم کنار یکی از صخره ها بالا و پایین می پریم و شوخی می کنیم و قهقهمه مان از خنده بلند است که یک دفعه نمی دانم کی از پشت هل ام می دهد و زیر پای ام خالی می شود و از صخره پرت می شوم پایین. دکتر را نگاه می کنم. می گوید:" تا جایی که من می بینم ...ام اسه اما.." ."اما" "اما". من عاشق این کلمه هستم. "اما" یعنی هنوز یک چیزی هست که کسی نمی داند. "اما" یعنی می شود لبخند زد و امید داشت خیلی جاها. "اما" یعنی معجزه خیلی جاها. اما یعنی همان تخته سنگی که موقع سقوط چنگ می زنی و دستت به اش گره می خورد و معلق ات می کند میان زمین و آسمان. از گوشه ی چشمم برادرک را نگاه می کنم. انگار شانه های اش افتاده یک دفعه. انگار قدش کوتاه شده چرا ؟..رنگ و روی اش یک دفعه چرا پرید برادرکم؟...دوباره دکتر را نگاه می کنم. می گوید :"اما حرف آخر رو باید نورولوژیست بزنه. این آدرسش...ببرید همه ی اینا رو پیشش". برادرک انگار شوکه است. پرونده و عکس ها را می گیرم و می آییم بیرون. آجر آجرم دارد می ریزد. دست ام را گیر داده ام به یک تکه سنگ اما حس می کنم نمی توانم خودم را نگه دارم. من ماشین ام را کنار مطب پارک کرده ام و برادرک باید برگردد همان خیابانی که به خاطر طرح ترافیک ماشین اش را آن جا پارک کرده. بغل اش می کنم و با صدایی که مثلا می خندد می گویم:" بریم ببینیم یارو نورولوژی بازه چی می گه. این مرتیکه که هیچی نفهمید". اولین بار است که بغل اش می کنم و دست های اش را دورم نمی اندازد. تا بغض ام نترکیده خداحافظی می کنم  و هنوز به ماشین ام نرسیده ، از گریه خم می شوم. دست ام را می گذارم روی دستگیره ی در و می نشینم روی زمین از هق هق. نه. نمی تواند درست باشد. نه نه نه زنده گی نمی تواند این قدر خنده دار و مسخره پیش برود. نه نه ...امکان ندارد که هر چه دکتر گفت درست باشد. تشخیص که همیشه درست نیست. نه نه امکان ندارد. موبایل ام توی جیبم می لرزد. مامان. صدای ام را صاف می کنم و دستم را می گیرم جلوی گوشی تا لرزش و بغضم را نشنود. می گویم" همه چیش سالم بود و سر و مر و گنده اومد خونه. فقط وقت منو گرفت". خودم هم نمی دانم چرا این را گفتم. شاید به خاطر آن "اما"..آن "اما" یی که همه ی زنده گی ام شده همان حالا. راه برگشتن به خانه را گم کردم و سر از کوچه پس کوچه های ظفر در آوردم و  راه شد طولانی ترین راه ِ شهر و امشب شد طولانی ترین شب سال و ...من مانده ام و یک "اما"!