؟ !

ـدینگ دینگ!

اساتید  کنجکاو: ـ باران موبایل ات...برات مسیج اومد.

ـ نه..این مسیج نیست.صدای زنگشه!

اساتید کنجکاو: واااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااا...بچه ها یعنی باران خوب می شه؟

ـ سلام باران جون..زنگ زدم بگم که اصلا نگران فردا نباش...هر چی قسمت باشه همون می شه...تو سعی خودتو کردی...دیگه نگران بقیه اش نباش.اگه شد که چه بهتر...اما اگه نشد...تو چیزی رو از دست نمی دی..همین جوریش هم...از همه جلوتری...البته می دونم چه قد فردا برات مهمه...اما عزیز دلم...مطمئن باش که تو تا اون جایی که می تونستی تلاش کردی..این روزا هم اوضاع خیلی بد شده...البته فردا نقش تعیین کننده ای توی زنده گیت داره...اما خب...نه اول دنیاست...نه آخر دنیا...می دونم الان چه حسی داری...چه قد نگرانی..تو رو خدا این قد نگران نباش..جون من...الهی قربونت برم...سیگارم نکش...آخه از تو بعیده ..نا سلامتی تو واسه خودت یه پا مربی هستی..الهی درد و بلات بخوره تو سرم..تو رو خدا....

به این جا که رسید دیدم   بد جوری دارد  خودش را  به در و دیوار می کوبد...با یک حرکت  ووشو گونه...همه ی علامت های تعجب و سوال را بلعیدم و گفتم:

ـ_ .ها؟..

..و این تنها آوایی بود که توانست از بین آن  همه علامت تعجب و سوال توی بدن ام دلاورانه خودش را به لب های مبارک ام  برساند و جاری شود  ..

ـ الهی بمیرم..حتی صدات هم در نمیاد.آخه چرا با خودت این جوری می کنی..حالا امسال قبول نشدی...سال دیگه...تو حالا حالا ها وقت داری...بعدشم تو که اصلا معلوم نیست ایران بمونی..پس دیگه ارشد قبول شدن یا نشدن ات چه فرقی داره؟؟...

ـ ارشد؟؟!

البته این کلمه به زبان ام جاری نشد.نه..آن قدر ها هم ارشد نبود که بتواند از پس آن همه علامت تعجب و سوال و ویرگول خودش را بیرون بکشد.این کلمه...در همان اعماق وجودم خفه شد و من فقط...طنین انعکاس فریادش را وقتی غرق می شد...شنیدم...باز هم همان آوای حماقت بود که خودش را بالا کشید و بر زبان جاری شد...

ـ_ ها؟

ـ باران جان..من دیگه مزاحم نمی شم...انگار حالت خیلی خوب نیست..بعدا زنگ می زنم عزیزم.مواظب خودت باش...ایشالا قبول می شی.بای

از توصیف چهره ی خود عاجزم..

ـ_.فردا؟؟..ارشد؟؟...چه جَلَب!...کی؟..کجا؟..چی شد؟..مگه من ثبت نام کردم؟..وااای...چه تعیین کننده!..چه مشتاق..چه همیشه در مسیر...چه مهیج...کارتش چی می شه؟..اینترنتی.؟؟..جل الخالق..سازمان سنجش و این اداها؟...چه نیکو!...چه بسیار ...

البته این سخنان هم در همان اعماق خفه شدند و باز همان آوای شجاع و غیور خودش را به زبان رساند و از آن جا جاری شد که...

ـ ها؟؟؟؟

با افتادن اولین دانه ی   برف              روی              صورت ام

...تر ک می خو ر  م...

سرم   را  به   طرف

آسمان     بلند   می    کنم...

یک دانه ی دیگر       روی    بینی ام    می افتد    و...

یک ترک  دیگر..

...برف تند    می شود...و ترک هایی که روی بدن من  با برخورد     هر دانه ی برف د رست می شوند..بیشتر و

عمیق تر...

درست وسط    میدان محسنی       ایستاده ام ..

خرده های بدنم     شروع به ریختن           می کنند ...

برف آن قدر        شدید است که تکه هایم          را گم می کنم...

دولا می شوم تا تکه ی لب ام را بردارم..قلب ام        مثل قندیل کنده می شود و ..

می افتد...

هزاران تکه..

                             .هزاران دانه ی برف..                            .هزاران قلب...

باد می آید...و تکه های من را ...

به همه جا می برد...

اتاق ام روی بام تهران...        خانه  مان.....        کوچه پس کوچه های پاسداران ...تجریش...

ولیعصر...

شهرک غرب...          ستارخان...      تهرانسر..        .نقاشی روی بشقاب هایم...

شهر کتاب ونک...         

گیتار...زبان... کلاس امروز..

.لیلا...رقص...ندا...دونات.. 

نازی...............                                    نازی..            نازی..                        

                                        ستارخان...     

                             .ویلای بومهن...

هری که پدرش بولداگ بوده...           دیسی که از قلاده بدش می آید...

دنیس که دل اش به بودن   ما خوش است و رقصیدن سگ وار من را ...آدم وار  تماشا می کند...

مداد رنگی های                پخش شده روی زمین کنار تراس...

ریدرز دایجست              خوندن توی کافی شاپی    که برای ام..خالی است...

بالا آوردن همه ی این دو هفته و...       بغل کردن تو ...          و آرام گرفتن بین بازوهای تو ..و بو کردن  تو ......و نفس راحتی  کشیدن ...

تکه            تکه              هایم همه  جای تهران است...

تکه هایم درد می کنند...

بغض ام می گیرد از این همه تکه در یک ثانیه...

صدای بوق ماشین...

ـ ؛ باراااااااااااااااااان..خوابی؟؟؟.چرا وسط میدون وایسادی؟؟؟؟؟...بیا اون ور...نمی تونم این جا وایسم...برو اون ور خیابون...دور می زنم....

نفس ام تکه تکه شده...سوار ماشین می شوم.

به مات و مبهوت بودن ام می خندند..

شارژ موبایل ام                        تمام  می شود...و ...

من و این              همه...تکه...

تکه                                        تکه تکه                           تکه

من و این کوله پشتی ی صورتی ام..که تکه هایم در آن جا نمی شوند...

بغض ام می گیرد از این                ذهن مرموز که                  در هر لایه اش...هزار چم و خم دارد....

خسته می شوم از هجوم                    این همه دانه ی برف..که با       هر کدام ترک می خورم....و...هیچ می شوم...

 و ذهن من به این می اندیشد که زبان اسپانیایی ام را در دو ماه باقی مانده تقویت کنم و باقیمانده ی پول هایم را هم به سویتلانا بدهم ورقص سالسا و اسپانیولی یاد بگیرم ...

و به محض این که پایم به کوبا رسید...

به دنبال کاری بگردم و

رقاص شوم و...

همان جا ماندگار شویم

  .

گاهی باید برای بهای آزادی همه کاری کرد...

 

و ذهن من مرز ندارد..

و کسی چه می داند؟..

شاید یک روز برسد که تو  بتوانی بدون مرز بنویسی و

من بدون مرز برای آزادی مان برقصم ...

 

________________________________________________________

پ.ن.1.تا وقتی  که ذهن من مرز ندارد.. هیچ کس...به هیچ چیز مطمئن نباشد!

پ.ن.2...دیرم شده اما نقاشیم میاد:-(..لعنت به حس بی موقع

پ.ن.3....