راستیات اش این است که رسما کم آورده ام. نه این که تا حالا کم نیاورده باشم و این اولین بارم باشد. نه. اصلا کم آوردن ِ من همیشه توی داستان هایم حرف اول را زده از وقتی که یادم است. اما این بار تاس ام جدی ترین "کم" اش را آورده است. ( این الان به ذهنم رسید که "کم آوردن" شاید منظور "تاس ِ کم آوردن" است. مثلا توی تخته!!). از عهده ی فکرهایم بر نمی آیم و کارهایم را نمی توانم به نقطه برسانم. یک ویرگول نصیب وسط کارهای ام می شود و به امان خدا رها می شوند.

 خودم را به زمین و زمان می کوبم و درست وقتی که تن و بدنم ازدرد تیر می کشد می بینم که به آقای نویسنده مثلا توجه ِ در خور ِ "یک بیمار ِ مرد گونه!" را نکرده ام و به کارم توجه ِ درخور ِ یک پوزیشن حساس و به خودم توجه ِ درخور ِ یک "زن".

از  عهده ام و توانم و روحم خارج است که هم صبح ها ساعت شش از خانه بزنم بیرون و یک ساعت رانندگی کنم و آن قدر کار سرم بریزد که ناهار هم نخورم و هرروز درگیر ِ درگیری های کار جدید باشم و  هم ساعت هفت شب دوباره با گرسنگی ِ قد خم کن، یک ساعت رانندگی کنم و برسم خانه و هم به یک "مرد" که باید یک ماه در خانه بماند و ازین بابت عصبی و بی حوصله است  اتنشن  بدهم و  هم نیم ساعت پشت تلفن گریه های بابا را آرام کنم و هم برای برادرک دنبال وقت دکتر باشم که چرا انگشت های پای اش سر شده و هم فکر ِ امتحان زبان این هفته ام باشم و هم فکر خریدهای خانه و هم فکر اتو کردن لباس های ام و هم فکر پذیرایی از میهمان ها و هم فکر آشپزی و  هم فکر ِ تمیز کردن خانه و رسیدن به ترنج و تورج و هزار جور کوفت و زهر مار دیگر. بعد هم با بی معرفتی ِ تمام برگردند و بگویند که "باران هیچ"! یک ماه است که خسته ام ریمیا و هیچ چیز خستگی ام را در نمی کند و کاش کسی باورم می کرد. هرروز صبح به امید این که شب را بتوانم بخوابم سر می کنم و شب خوابم نمی برد. با نازی شده ام "سلام خوبی؟..خسته م چه خبر؟" و " آره خوبم. دلم برات تنگ شده الان بیزی ام " و همین. از من و نازی اکم همین مانده. دلم هیچ چیز نمی خواهد جز این که هیچ کس حرف نزند. همه ساکت شوند یک لحظه. دلم مردم نمی خواهد. صدا نمی خواهد. قضاوت نمی خواهد. بی معرفتی نمی خواهد. یک سکوت ِ طولانی می خواهم و مطلق. همین.