در چنین روزی...

هفته ی پیش که تقویم دیواری را نگاه کردم و چشمم به امروز افتاد، فکر کردم که امروز را می رویم الکامپ پیش برادرک و بعدش آقای نویسنده را شام دعوت می کنم لئونی ِ سام سنتر و بعد هم فکر کردم که چی برای اش بخرم و با خودم  گفتم توی این هفته تصمیم می گیرم و روح ام هم خبر نداشت که شانزده آذر امسال قرار است بگذرد به باند عوض کردن و خرید کردن ِ تنهایی و اشپزی و "بیمار تیماری"! ( این کلمه را ساخته ام برای خنداندن ِ آقای نویسنده که خیلی جدی اصلا نمی خندد! )

نتیجه: یک نیروی قوی  در هستی، برنامه ریزی های آدم برای روزهای تقویم اش را به یک طرف اش هم حساب نمی کند. حتی اگر آن برنامه ریزی برای هفتمین سالگردت باشد.