تورج ِهفت خط تر از من و بربری

از صبح آن قدر سرم شلوغ بود که نه به صبحانه رسیدم و نه ناهار. فقط رساندم خودم را خانه و با هزار آرزو، به امید ِ یک تکه نان در فریزر را باز کردم. خدایا من چه قدر خوشبختم. یک تکه نان بربری ِ دولا ! که توی یک کیسه فریزر به خواب زمستانی فرو رفته بود. برداشتم و بوسیدم اش و پریدم هوا از خوشی. آدم ِ گرسنه ی خوشحال. صفحه ی گریل را گذاشتم روی گاز و فندک زدم و نان را گذاشتم روی اش تا خط به خط شود. یک  بند انگشت موزارلا ی باقی مانده و زیتون و گوجه ها را داشتم به شیوه ی نینو اسلایس می کردم و همزمان به این فکر می کردم که این لقمه ی فضایی و بهشتی را بنشینم جلوی تی وی و فرند بگذارم و ببینم و بخورم ، یا بنشینم روی تخت و کتابم را باز کنم و بخورم، یا بایستم پشت پنجره و بخورم.  

 هم زمان و هم مکان با خیال پردازی های ام بوی نان در آمد. با نوک دو تا انگشت نان هفت خط را برداشتم و انداختم اش توی سبد ِ نان روی میز و برگشتم تا آخرین تکه ی گوجه را هم اسلایس کنم. بشقاب را برداشتم و با همه ی امید و آرزوی  یک روزه ام  برگشتم سمت میز و سبد ِ نان که... 

"عوضی جون "آخر من برای آن تنها تکه ی نان،  فانتزی ها داشتم! الان خوبی؟...الان زیرت گرم است؟...زیرت گریل است؟!...زیتون و موزارلا و گوجه ی خالی سق زدن و وبلاگ نوشتن ، اصلا هم یکی از آن صد چیزی نیست که به اش فکر می کردم!:(