یک هفته بیشتر به دوره ی آموزشی منطقه ای نمانده و من از یک طرف اضطراب برگزار کردن اش را دارم که تک و تنها و بدون رییس دارم ثانیه به ثانیه ی روزهای اش را برنامه ریزی می کنم و از یک طرف اضطراب قسمت های عملی امانم را بریده و به هیچ وجه به روی مبارک ام نمی آورم و آن قدر عادی ام که دارم می میرم!

نه که بترسم، نه. چیزی شبیه هیجان هم نیست. فقط اضطراب مواجه شدن و نزدیک شدن و یکی دو ساعت توی آن محیط پرسه زدن. امروز همه ی چیزهایی که برای قسمت عملی نیاز داریم را هماهنگ کردم و همین روانم را به هم ریخته.

بیش تر از صد بار تکرار کردم "چهار تا جسد بی نام و نشان برای کالبد شکافی ِ بخش عملی"، " سه تا جمجمه با دندان های سالم"، " یک مشت استخوان فلان جا و فلان جا و فلان جا" و همان وسط ها ناهار و شام شرکت کننده های خارجی را هم باید سر و سامان می دادم و همین دل ام را بر هم زده ریمیا. بیشتر از همه اما چیزی که امروز آشفته ام می کرد این بود" جسد بی نام و نشان"! که کی باشی و چی باشی و کجا بمیری که هیچ کس نیاید سراغ ات و جسدت بشود کیس ِ کالبد شکافی و روح ات هم خبر نداشته باشد و مثلا مرده ای و تن ات کجاست و عمرا اگر مهم باشد به خدا! عققققققققققققققققققققققققق به دنیا ...امیدوارم لااقل صورت های شان را بپوشانند و به من رحم کنند.

باز دل ام به هم ریخت. کاش دوره تمام شود و من بتوانم دوباره غذا بخورم!