یک نفر و دو نصفی

می شود رفت سفر و رنگ های پاییز ِ روستا سحر آمیز و دیوانه کننده باشند و صدای ریز ریز باران روی برگ ها آدم را مست کند اما آدم نه دیوانه شود و نه مست. می شود همه چیز شاعرانه و عاشقانه باشد اما آدم یک سر سوزن احساس شاعرانه گی و عاشقانه گی نکند و برعکس ثانبه به ثانیه حال اش گاف و ه تر شود. علت و معلول اش مهم نیست ، مهم این است که این سفر دوروزه می توانست یکی از خوش رنگ ترین سفرها توی پادشاه فصل ترین های عمرم باشد، اما نشد. می شد که خوش بگذرد، اما نگذشت. نشد که لذت ببرم. نشد که برگ های زرد و نارنجی را بریزم روی هوا و بخواهم از من عکس  هنری بگیرند. نشد که دراز بکشم روی برگ ها و چشم های ام را ببندم و قطره های بارانی که روی پلک ام فرود می آیند را بشمرم. منظره، برگ ها، هوا، فصل ام، تصویر ها...همه و همه یک چیزی فراتر از "جادو" بودند اما به هیچ جای دل و ذهن من وارد نشدند که نشدند. لجظه شماری می کردم برای برگشتن و دور شدن از همه ی آن واقعی های رویا مانند. راست گفته اند که کافی ست دل ات خوش نباشد. بعد توی خود ِ بهشت هم بگذارن ات، دل ات آشوب است.

نشسته ام روی این مبلی که گربه های ام عاشق اش هستند. همانی که من بنشینم وسط اش و آن ها بدو بدو بیایند و این طرف و آن طرف ا م لم بدهند. نشسته ام و مثل همیشه دلم می خواهد عکس های سفر را نگاه کنم ، اما عکسی نیست. از آن همه زیبایی هیچ عکسی نینداختم و نیست. خاطره ها چه قدر بی رحم می شوند گاهی.پاییز هم. عاشقانه ترین رنگ های اش را رو می کند و بی نصیبی. فقط سردی و سِر. انگشت های ام اگر درگیر نوازش این ابریشمی ها نبودند، خیلی چیزها را حلق آویز کرده بودم  امروز و تمام. چه خوب که دو تا گرم و نرم توی خانه ام دارم که همیشه می توانم صورت ام ، انگشت های ام، شک های ام و اشک و خیال های ام را گم کنم توی موهای شان و همه ی دنیا و ما یتعلقات اش را به درک واصل کنم و همه ی دنیا اگر نخواهند من را، این دو تا همیشه هستند و می خواهندم و می خواهم شان.