مُرگ!

می پرسد"می خواهید بازش کنم؟". من شانه می اندازم بالا اما توی دلم با همه ی وجودم فریاد می زنم :"نه..نه..نه". مگ  نگاهی به من می اندازد و با یک لبخند مردد می گوید:" باران؟...این چیزی ست که انتخاب کردی و دیر یا زود باید روبرو شوی. پس بازش می کنیم" و بعد به پ اشاره می کند که مشکلی نیست. مدت ها بود که خودم را آماده کرده بودم برای این صحنه. خیلی از شب ها به این فکر می کردم که دیدن چنین چیزهایی جزیی از کارم است و من خواسته و ناخواسته قبول اش کرده ام. پ یک کد را وارد دستگاه کوچک کنار در می کند و در با صدای نه چندان وحشتناکی باز می شود. دماسنج روی در منفی ِ بیست درجه را نشان می دهد. مگ و پ شروع می کنند به توضیح دادن و من فریز می شوم!  

نزدیک ترین شان که فکر می کنم شاید همین چند ساعت پیش منتقل شده، خوش تیپ و خوش لباس است. برق کفش های تازه واکس زده شده اش، دکمه های سر استین اش، کمر بند گران قیمت و خط اتوی شلوارش طوری ست که منتظرم بلند شود و نمرده باشد. صدای مگ و پ را اصلا نمی شنوم. سرم ثابت است و دارم تلاش می کنم که تعادل ام به هم نخورد. نگاهم می چسبد به نگاه آن یکی آن طرف تر که کاملا سوخته است اما سرش به طرف ماست و گاااااااااااااااااد ، هنوز"نگاه" دارد! زل زده به من و زل می زنم به اش. مگ با دست اش یک طرف را نشان می دهد و باز بی این که سرم را بچرخانم چشم هایم می چرخد و فقط می شنوم که "mass grave" و این یکی چیزی نمانده ازش حتی نگاه. مگ می پرسد خوبم و سر تکان می دهم و می گویم:" آره. طبیعیه!"..و توی دل ام فریاد می زنم که نه خوب نیستم. خوب نیستم. طبیعی نیست. نرمال نیست. مُردن و توی یخچال ماندن اصلا طبیعی نیست. آن یکی که تکه پاره است اصلا طبیعی نیست. من پزشک نیستم، روحیه ی پزشکی ندارم. روحیه ی جسدهای جنگی و جسد های تصادفی و جسد های حتی فقط جسد را هم ندارم. من نقاشی می کنم ، روزگاری گیتار می زدم ، وبلاگ می نویسم...شعر می خوانم. جسد و سردخانه و جنگ و بدن های متلاشی شده از کجا توی روزگار من سبز شد. در بسته می شود و در دوم. پ دارد می گوید:" این یخچال مجهز به..."و من شانه می اندازم بالا که "اوکی" و درونم فریاااد می زنم که "نههههههههههههههههههه...نگاه ننهههههههههههههههههه...کفش های واکس زده شده ی  امروز صبح نه..نههههههههه" و دماسنج روی در..زیر صفر.