من به رفتن...

دارم از old town برمی گردم و دلم اندازه ی خدا گرفته بعد از آن پاپت شوی نفس گیر و بعد از نشستن توی کافه ای که انگار متعلق به هیچ جا، روی زمین نبود بس که نمی فهمیدم دور و برم چه می گذرد و مردم چه می گویند. 

آدرس را نشان راننده می دهم و چیزی می گویدو بی این که بفهمم سرم را تکان می دهم ومی نشینم توی ماشین.

 فرو می روم توی صندلی و دلتنگی های ام. چند تا موزیک جورجی یا شاید هم روسی از ضبط تاکسی پخش می شود. دارم جان می دهم توی خودم و فکر هایم که یک دفعه "همسفر" .گوگوش! توی آیینه نگاه می کنم .فکر می کنم راننده فهمیده که ایرانی هستم و این موزیک را گذاشته. ولی مرد انگار نه انگار که گوگوش دارد همسفر می خواند! 

 یاد راننده تاکسی های خودمان می افتم که یک دفعه وسط سلکشن های ایرانی شان ، مدرن تاکینگ سر در می آورد. راننده کمی خواب آلود است و حواس اش به خیابان و من بی این که حواس ام باشد لبخندم می آید و فکر می کنم این یک نشانه است و دلتنگی ام از تنهایی در می آید.