honey...i'm not home

امروز رییس ام بر می گردد.بعد از دو هفته. 

آقای نویسنده هم.بعد از یک هفته. 

من هنوز برنگشته ام.انگار سال هاست که این جا نبوده ام.با کارهای تلنبار شده و روزمره گی ها غریبی می کنم.انگار سال هاست که چای ام را با شکلات نخورده ام.کرم زدن به دستان ام غریب است برایم.سر میز ناهار با بچه ها نشستن را انگار ده سال است که ترک کرده ام...همه چیز یک طور عجیبی دارد بر می گردد به قبل از رفتن ف...جز من!...انگار که یک طوفان بیاید توی شهر و شب همه چیز را ویران کند و مردم صبح دوباره shaveکنند و راهی ِ محل کارشان شوند!مسخره نیست؟...می دانستم که زنده گی نمی ایستد..می دانستم که دوباره همه بلند می شوند و یک روز همه باز دور هم می نشینیم و می خندیم...ولی من دارم جا می مانم انگار.از کار..از زنده گی روزمره...از حس های روزانه...از کارهای پیش پا افتاده ی هرروز.همه ی روز منتظر این هستم که سرم خلوت شود و دور و برم خلوت تر و بروم یک گوشه ای کز کنم و سیگار و فکر و فکر و فکر...بعد یک تلفن به نازی و...حرف و بغض و بغض...می دانم که باید باشم برای اش...می دانم که باید باید باشم کنارش..می دانم که باید کم کم میس کال های ام را جواب بدهم ...ولی کی برمی گردم؟کی برمی گردم که به کارهایم برسم؟...کی برمی گردم که بتوانم جمع شوم و برای اش یک خانه ی دیگر کرایه کنم که آن جا پژمرده نشود؟...کِی ریمیا؟ چرا حس می کنم همه ی اطرافم و اطرافیان ام دارند بر می گردند جز من؟...چرا حس می کنم یک موج بزرگ می خواهد تکان ام دهد و من فرو رفته ام توی ماسه های سیمانی؟...چرا امروز باید ضبط شانسون های نمایش باشد و من باید باید باید بروم برای قطعه هایی که سولو دارم و بچه ها شش ماه است که تمرین کرده اند و من نباید به اف بدهم زحمت های شان را و خودم دارم به گاف و الف می روم و نمی توانم بروم استودیو و هیچ خری نمی فهمد این ساده ترین را واقعا؟...فردا عروسی مهدیه است.باورم نمی شود...