ف ف ف ف...

آن بدبختی که  شب تا صبح باید پیش ف بماند و در سکوت به صورت ورم کرده ی ف که دیگر هیچ چیزش شبیه ف نیست زل بزند و بعد به محض این که صبح شد خودش را بکشاند به تمرین" تاتر کمدی موزیکال پر رقص و آوازش"!!! که قرار است هفته ی دیگر باشد و هیچ فرصتی و امکانی برای واگذار کردن نقش اش و یا کنسل کردن نمایش ندارد...منم! 

می دانم که توی این شرایط این خودخواهانه ترین حرفی است که می توانم بزنم ولی باور کن ریمیا که این "خودخواهانه" ی من دارد به معنای واقعی من را "جر" می دهد.به چه کسی بگویم که بفهمد؟..که من نمی توانم...به بقیه کاری ندارم...من توی جسم خودم هستم و بیشتر از این کشش ِ ادامه دادن ندارم...بقیه نشسته اند توی بیمارستان و به تنها چیزی که فکر می کنند ف است!..من چه؟...که یک  مهره از یک تیم ِ بیست نفره هستم و نباید کاری کنم که چند ماه تمرین بچه ها دود شود. آن ها چه می دانند که من و ف چه قد ر نزدیک بودیم...نیکول ویزای اش تمام می شود و این نمایش به هر نحوی که شده باید باید باید اجرا شود! می گویند "قوی باش" و منظور دقیق شان این است که " بمیر اما باش!"

امروز صبح کسی پرسید که ف چند روز است که تصادف کرده و من گفتم:" یک ماهی می شود!".این قدر کش آمد این چند روز توی ذهن ام...سه کیلو وزن کم کردن توی سه روز دارد مغزم را از کار می اندازد.

ف ...عزیزم...این ها را نمی گویم که بگویم کارهای من از بودن تو مهم تر است.نه عزیزکم...نه مو بلندکم...این ها را می گویم که بگویم من فقط با یک سر سوزن انرژی همه ی این کارها را می کنم..  از بیمارستان به تمرین از تمرین به محل کار و دوباره با سر پیش تو...یک سر سوزن انرژی و امید به خوب شدن ات.به دوباره خندیدن ات زیبای من...فقط همین.فقط این که ته دل ام می گویم تو خوب می شوی و  من برایت این ها را تعریف می کنم و باز دستت را می کشی پشت ِ من و می خندی و می گویی :" باری ِ قوی ِ خودم" 

ف اصلا می فهمی داری چه می کنی؟