family guy

دو نفر آمده اند داخل دفتر که شیشه های پنج طبقه را تمیز کنند.یکی شان ، حالا توی اتاق من است.یک آقای قد کوتاه و تپل که عینک زده و لباس مرتبی پوشیده.من را یاد family guy می اندازد.دست اش را که می برد بالا مدام حواس اش هست که  پیراهن اش از پشت بالا نرود.پسرکش هم مدام زنگ می زند و انگار چیزی می خواهد و او با لحن خیلی مهربان و متشخص سعی می کند توضیح دهد که "بابا جان عزیزم، بابا الان سر ِ کار.گفتم که می خرم ولی حالا نه...لطفا ظهر تماس بگیر تا با هم حرف بزنیم".بعد قطع می کند و دوباره با یک دست اسپری می زند روی شیشه ها و با یک دست روزنامه می کشد. "بابا الان سر ِ‌کار ِ" توی سرم زنگ می زند.کاش می شد آدم هروقت اراده می کند خودکشی کند.روزی چند بار مثلا.اگر می شد، یکی از "بار" هایم همین الان بود. بس که این آقا با ادب است. بس که با شخصیت. مهربان...آبرودار...بس که انگار مرد خانواده است. 

می رود سراغ آن یکی شیشه ی اتاقم.کنار که می رود چشمم یک دفعه می افتد به پنجره ی روبرو که تا امروز طبق عادت همیشه کرکره اش را سفت می بستم...کرکره کنار است و.. کوه حالا پیداست...شهر هم پیداست.گلدان های هزار رنگ  IKEA ی پنت هاوس کناری پیداست...آسمان و لکه ابرهای اش هم حتی...

 سکوت ...فقط صدای قیژ قیژ روزنامه روی شیشه ی تمیز و هیاهوی  دنیای ِ سر ِ ‌من و دنیای ِ سر او . 

پسرک اش چه می خواست کاش؟