عنوان ام کجا بود بلاگ اسکای ِ خر!

آدرس را دوباره چک می کنم.طبقه ی سوم.آسانسور خراب است.باید از پله ها بروم .پاهای ام از حرکت های پرشی ِ نیم ساعت ِ قبل درد می کند و دماغم پر از بوی لجن است هنوز! قیافه ام شبیه آدم های بی خون و روح است.حراست گفته خانم های طبقه ی اول آرایش زیاد می کنند!.حق دارند خب.مردک های  پر از تعفن که جلوی در می نشینند ، حتما حالی به حالی می شوند با پنکیک ِ بی رنگ و رو و رژ آب دهان مرده ی ساعت ِ هفت صبح ِ ما !. وارد می شوم.دخترک دارد ناخن های اش را سوهان می زند.می گویم برای ساعت شش وقت داشتم. فرمی می دهد که پر کنم.می نشینم.دلم هنوز قارقور می کند.  گفته اند که توی شرکت دیگر آقایان با خانوم ها یا خانوم ها با آقایون "یک جا "غذا نخورند.من پریدم که :"وقتی سالن غذاخوری نداریم ...مجبوریم توی یک اتاق جمع شویم خب." و دهن ِ کثیف شان را باز کردند و جواب دادند که "سر ِ میزتان بخورید خب"! حالت تهوع گرفته ام.  دخترک ِ منشی بلند می شود که به اقای فلانی بگوید که من آمده ام.مانتوی ِ کوتاه ِ چسبان پوشیده.گفته اند که خانم فلانی ( یعنی دقیقا با ذکر اسم ) مانتو های اش چند سانت بالای زانوست همیشه..آن یکی خانم هم آرایش های اش مناسب نیست...آن یکی هم شلوارهای فلان می پوشد...و آن یکی هم کاپشن های سفید و سبز ِ تابلو تن اش می کند.مردک های حرام زاده! پس شما نگهبان ِ ساختمانید یا تن و بدن و لباس ِ خانم های شرکت؟ خانم های دو طبقه ی بالا مشکلی ندارند.فقط این شرکت ِ خصوصی ِ شماست که مورد دارد و اگر ادامه پیدا کند مجبوریم نامه ی حراستی بدهیم.فرم را می دهم دست ِ منشی.با صدای تو دماغی می گوید که منتظر بمانم.درست شبیه صدای خانم "الف" که امروز بعد از یک سال تشریف گه شان را آوردند و بی سلام و بی هیچ حرفی مثل خر نشستند پشت میزشان ، جلوی چشم های عزیز ِ ما.یک سال مرخصی ِ زایمان داشتند ایشان!.نه خیر شش ماه تبدیل به یک سال نشده ، ایشان خرشان خب این قدر می رود.خرشان موتور ِ توربو دارد اصلا انگار که با مدیر صحبت کرده اند و قرار شده که یک سال حق ِ شیرشان را به جای ساعت دو ، ساعت دوازده بروند!.بله خب ایشان کلا شش ماه توی این شرکت کار کرده اند و آن قدر خودشان را ثابت کرده اند که حقوق شان کمی بیشتر از سه میلیون است!.خانم میم توی اسکایپ زد که "چه قدر چاق شده خانم الف" و من چندشم شد حتا نگاه اش کنم  و گفتم :" ندیدم اش"! نمی بینم اش راست اش.نه خودش را ...نه آن شوهر ِ بدترکیب ِ نامردش را.از همین می سوزند که هربار برایم داستانی می سازند.به درک.گور مرگ ِ جفت تان و همه ی دار و دستک ِ شرکت ِ حرامی تان.یک آقای اتو کشیده با کروات و موهای ِ فشنی می آید بیرون و سلام می کند و می گوید "بفرمایید داخل".حرف ام نمی آید.می گویم :" راحتتان کنم...چه قدر؟".فرم ام را نگاه می کند و با ماشین حساب اش ور می رود و می گوید:" هشت هزار تا".می خندم ."اما به من گفتند که شش هزار تا".دوباره با ماشین حساب اش ور می رود  " اوکی چون آشنایید...شش هزار".چه قدر طول می کشد؟. نهایت یک ماه. و بعد؟   بعدش به عهده ی خودتان است.من فقط ردتان می کنم.هه.یک عمر دنبال قبول شدن بودیم و حالا شش هزار تا باید بدهیم برای رد شدن.اما این برای من خیلی زیاد است.باید فکر کنم.هر قدر دل ات می خواهد فکر کن.تصمیم ِ بزرگی ست.می گویم درد ِ بزرگی هم.دقیقا چه چیزی این جا اذیتت می کند؟ دقیقا "مردم".که خودم هم جزوشان هستم. چه دردشان...چه حماقت شان...چه بی غیرتی شان...چه اصلا هر چیزی که با کلمه ی "مردم" بیاید.چه اصلا من وقتی قاطی این مردم و فرهنگ های صد تا یک غازشان می شوم.برایم "آن جا" به عنوان ِ یک جا مهم نیست.برایم هر جا که این "جا" نباشد مهم است...آسانسور دوباره خراب است.چرا می گویم دوباره..از اول خراب بوده حتما.از پله ها می آیم پایین و هنوز به در خروجی نرسیده ام..بالا می آورم!