تو نرفتی تو هنوزم این جایی

همه ی راه ِ برگشتن را توی تاکسی با آن آهنگ لعنتی گریه کردم...

تو رو هر طرف رو می کنم می بینم..

از آن موقعی که متن ِ پایین را آپلود کردم چیزی شبیه ِ طناب پیچیده دور ِ گردن ام. عذاب وجدان ! از این که همه ی این سال ها ترسیده ام از آن سنگی که می دانم آن روز روی بدن ِ نحیف و لاغرت گذاشته اند. همه ی این سال ها ترسیده ام از آمدن و دیدن ِ سنگی که اسم تو روی آن است.آخر من عادت کرده ام که وقتی قرار است هم را ببینیم ، خودم و خودت باشیم.نه خودم و یک تکه سنگ که اسم تو روی آن باشد!باور کن من بی معرفت نیستم ...فقط بی جرات ام نرگس. برعکس تو که خود ِ جرات بودی. شاید هم ...شاید هم حسودم به خاکی که دوره ات کرده است.اصلا تو که غریبه نیستی "عزیزم"...من از تصور ِ آن سنگ ِ سرد و سفید روی تو ، قلبم می خواهد بیاید توی دهن ام. اصلا همه ی مشکل ِ من همان سنگ و خاک ِ دور و برش است.وگرنه تو که زنده و مرده ات نرگس است و منم که زنده و مرده ام باران.

تلفن ام را چک می کنم.شماره ی خانه تان را ندارم.حتما توی گوشی قدیمی ام بوده.مسیج می دهم به بهار...به سربه هوا..که ببینم شماره ی خانه تان را دارند .نه هیچ کس.انگار توی قصه ها بوده ای.چه طور شماره ای را یادم رفته که شب ها که می رسیدم خانه ، تنها شماره ای بود که روی تلفن ِ اتاقم افتاده بود...انگار که می زنی توی سرم یک دفعه...شماره ها یادم می آید که سه..هفت...چهار...کرایه را حساب می کنم و یک خیابان مانده به خانه پیاده می شوم. تا شماره ها توی خاطرم هست تند تند می گیرم شان.مادرت و آن صدای ضعیف.دل ات تنگ نشده احمق؟ بارانم .می پرسد دختر دار نشده ام؟!. هق هق ام قطع می شود. دل اش می خواست من دختر دار شده باشم؟ بریده بریده آدرس ات را می پرسم..می پرسد بالاخره؟...می گویم دلم.دلم خسته است از باور نکردن...از ترسیدن...کِی؟...جمعه صبح.هر چه شود می آیم. می گوید زنگ بزن که من هم بیایم..تنها نباشی!...هه.من و تو و تنهایی؟...قول می دهم که هر وقت رسیدم خبرش کنم. مسیج می دهم به آقای نویسنده :"":""." منو می بری پیش نرگس؟..خودم پای رفتن ندارم..". "بالاخره؟"...از این فکر تنهایی...ازین باور نکردن...خسته ام.می گوید :"بله".می گویم :" ممنونم و دلتنگ!"

یادم بینداز که برایت چی بیاورم؟..چی دوست داشتی راستی؟..ویرجینیا ولف؟..سه گانه ی کیشلوفسکی؟...خوراکی چی بیاورم که بنشینیم و بخوریم...عکس هم یادم باشد بیندازیم دو تایی.حالا همان وقتی است که می دانستم بالاخره می رسد و جمعه همان روزی است که...