معمولا طرف ِ خرید رژ لب نمی روم.برعکس دخترکان اطرافم که وقتی کیفشان را باز می کنی ، میشود از رژهای شان جعبه ی مداد رنگی چهل و هشت رنگ درست کرد( آخ...یاد این افتادم که وقتی بچه بودم چه قدر دلم می خواست یک جعبه مداد رنگی چهل و هشت رنگ لیرا داشته باشم.فکر کنم آخرش هم یک بیست و چهار رنگه نصیبم شد که مادرم برای ام خرید.آه...مادرم!)..کجا بودم؟...هان...که برعکس دخترکان ِ اطرافم، توی کیف من همیشه فقط یک رژ  پیدا می شود آن هم آن قدر رنگ لب های ام است که زدن و نزدن اش خیلی توفیری ندارد.راستش هیچ وقت نتوانستم درک کنم که چرا لب های یک نفر باید رنگش مدام تغییر کند.وقتی  پوست همان  پوست است ، وقتی نگاه  همان نگاه است ، وقتی صدا همان صداست و وقتی دندان ها همان دندان ها هستند و  آدم همان آدم ،دیگر  رنگ عوض کردن لب ها  چه صیغه ای است.!

دیشب که از کلاس برمی گشتم ، به سرم زد فکری به حال رژ در حال اتمام ام کنم.توی فروشگاه  ، با وسواس خاصی تقریبا همه ی رژ های موجود را، پشت دستم تست کردم.فروشنده با تعجب به پشت دست های من که شبیه پالت رنگ شده بود  زل زده بود .بعضی رنگ ها را صرفا از روی کنجکاوی تست می  کردم .باخودم فکر می کردم" یک بی رنگی بخرم که با بی رنگ ِ همیشه فرق کند".بالاخره بعد از آن همه نقاشی روی دست ِ خودم و کمک گرفتن از دست های فروشنده ، یک بی رنگ ِ به قول خودم متفاوت تر از همیشه را انتخاب کردم...

به خانه که برگشتم ، دیدم این بی رنگ ، دقیقا همان بی رنگ ِ یک سال گذشته بوده!!!.نه پررنگ تر ، نه بی رنگ تر.دقیقا همان .  همان شماره !!.

این یعنی در من هرگز هیچ تغییری اتفاق نیفتاده.

این یعنی من فرق بی رنگ رااز بی رنگ تشخیص نمی دهم.

این یعنی آدم ها عوض نمی شوند.

این یعنی به زور نمی شود به چیزی رنگ داد.

این یعنی انتخاب مشابه از میان بیش از بیست رنگ و بعد از یکسال!

این یعنی عنصر زمان و فراوانی روی من هیچ تاثیری نداشته

این ها یعنی رشد من متوقف شده!؟