بابا...یک لایه خاک...یک لایه شب بو...یک لایه باران...

بابا...یک لایه خاک...یک لایه گل های شب بو...یک لایه قطره های باران...دوباره یک لایه خاک...گل های شب بو...قطره های باران...

فکر می کردم این تصویر وحشتناک ترین و درد آورترین تصویر این چند وقت خواهد شد. اما نشد. حتی پارچه ی سفید را انداختن روی بابا برای این که کسی دست به بابای ام نزند...حتی شب تا صبح با تن ِ بی جان بابا توی اتاق ماندن و صورت اش را بوسیدن هم.

سخت ترین و دردناک ترین اش هشت ِ صبح بود که زنگ خانه را زدند و همه زمزمه کردند  "آمبولانس...دخترش را بلند کنید" و به زور بلندم کردند و توی اتاق برادرک ضجه می زدم که از جلوی چشم های ام توی آن برانکارد لعنتی رد شد و ...رفت. این آخرین توی خانه بودن اش...این آخرین این جوری رفتن اش از توی خانه ای که هر ثانیه توی بیمارستان آرزوی اش را می کرد...آن برگشتن توی اتاق و تخت خالی اش را دیدن...آن...همان...سخت ترین ام بود. قلب ام از جای اش تکان خورد اما من ِ لعنتی نمردم. من لعنتی نمردم که نبینم نماز میت خواندن آن جمعیت و تابلوی کوچکی که یکی آن جلو برده بود بالا و اسم بابای من روی اش بود. ...بابای من.

این آخری ها صبح ها که زنگ می زدم و مامان می گفت:"بابا رفته اداره" مثل سگ عصبانی می شدم. زنگ می زدم به بابا و دعوای اش می کردم که چرا با این حال و روز می رود آن اداره ی آموزش و پرورش کوفتی و اگر انرژی دارد باید برای خودش بگذارد نه آن ها. بابا هم همیشه ی خدا جواب اش یک چیز بود. که" دلخوشی ام این جاست...با همکارام خوشم..."و من خفه خون می گرفتم. قبل از بهشت زهرا بردیم اش سازمان برای خداحافظی... همان جایی که دل اش خوش بود همیشه. همان جایی که یک عمر صبح رفته بود و عصر برگشته بود. آمبولانس وارد حیاط بزرگ سازمان شد و یک دفعه ترمز کرد. از جمعیتی که حلقه زده بودند دور حیاط. از رییس سازمان تا آبدارچی ها. فکرش را نمی کردم .هیچ کس فکرش را نمی کرد. بابا ی پیچیده توی چارچه ی ترمه و غرق گل را گذاشتند وسط حیاط و همه ی همه ی همه و همه و همه...دورش حلقه زدند. شاید دویست نفر...شاید بیشتر...و خداحافظی کردند...یادم نیست چه شدم و کی من را کشان کشان توی ماشین برد. ولی مطمئنم که بابا داشت لبخند می زد...به آن حیاط  و حلقه ای که دورش بود...به آن همه خاطره ...به آن همه خوبی ای که پشت سرش می گفتند.

حالا همه چیز تمام شده و خیلی چیزها شروع.  تازه شروع نبودن های باباست و شروع دلتنگی های مان. و فقط یک چیز...یک چیز آرامم می کند و آن این که مطمئنم بابا دیگر درد ندارد. همین. درد ِ ما به درک بابا جان. تو نداشته باش.تو بخواب . آرام. تو...یک لایه خاک...یک لایه شب بو...یک لایه باران...